Rozdział 6 - Dwa porwania w jeden wieczór

Tym razem dedykacja dla Rudej,

która sprawiła mi dużą przyjemność,

gdy tak mocno ucieszyła się z mojego powrotu!

Nigdy nie chciałam brać udziału w tego rodzaju rodzinnych spędach, tym bardziej, że ja nawet nie byłam członkiem tej rodziny. No, ale skoro się już zgodziłam, to zasiadłam na odsuniętym przez Filipa krześle, uśmiechnęłam się miło do wszystkich, a pan Czarnecki poprawił swój granatowy krawat, dopasowany odcieniem niemal idealnie do sukienki żony i rzekł z dumą w głosie:

– To jest Nicola, przyjaciółka Filipa.

Trochę się zawstydziłam i skrępowałam. Spuściłam głowę, a potem podnosząc ją, poprawiłam grzywkę za ucho, bo niefortunnie zaczęła przysłaniać moją widoczność.

Jeden z braci, ten o imieniu Kamil, przeprosił za spóźnienie i odsuwając krzesło strasznie nim szurnął. Obrócił je w taki sposób, by móc zasiąść na nim okrakiem. Niespodziewanie padło pytanie o jego żonę, choć sądziłam, że najpierw doczepi się ktoś tego w jaki sposób siedzi. Widać było, że tema jego ślubnej nie należy do jego ulubionych. Szczerze to nie dziwiłam mu się, bo czemu miał się niby spowiadać ze swojego prywatnego życia na forum rodziny?

Jak ktoś tak młody, i tak przystojny za razem, może mieć żonę? Przecież on ma idealne predyspozycje do czerpania z życia tego co najlepsze – zastanawiałam się w myślach.

– Mówiłem od razu, ja mówiłem – rzekł ojciec całej tej zgrai. – Od początku mówiłem, że Oliwia nie jest…

– Ale za ślubem tatuś był – warknął Kamil z ironicznym uśmieszkiem.

– Jak już była z brzuchem, to co miałem mówić? Hulaj dalej, zapłodni pięć kolejnych, a potem tyraj tylko na alimenty albo daj nogę do Stanów, a nam zostaw problemy, jak zawsze?

– Miałem osiemnaście lat gdy…

– Czyli byłeś pełnoletni. Idealny wiek na ponoszenie odpowiedzialności za swoje czyny.

– Darek, daj mu spokój – wtrąciła się pani Natalia. – Każdy popełnia błędy.

– Tylko dlaczego te jego błędy nas tyle kosztują?

W tym momencie poczułam się, jakbym słyszała własną matkę.

– Ja akurat popieram ojca – wtrącił się Adam. – Każdy z nas, na pewno, ma wyrobione zdanie o ojcach unikających odpowiedzialności, tak? – zapytał, odsuwając się nieco wraz z krzesłem od stołu i biorąc małą dziewczynkę na kolana.

– No tak – przytaknęłam mu, bo spojrzał akurat na mnie.

Uśmiechnął się. Miał ładny uśmiech, ale i tak go nie lubiłam. W ogóle ten łagodny uśmiech, nijak pasował do jego osoby.

– Jednak ślub nie rozwiązuje wspomnianego przez ciebie problemu. Można być dobrym ojcem, nie będąc mężem matki własnego dziecka i można być ojcem do dupy, pomimo codziennej obecności w domu i obrączki na palcu.

– Ale to jednak skrajne przypadki – wtrącił się pan Darek. – Tak skrajne, że aż niewidzialne na tle tych wszystkich gówniarzy co najpierw zrobią, a potem myślą. Nie miną trzy lata, a oni zrobią następne z inną i całe życie unikają odpowiedzialności.

– Takich z pewnością jest więcej, ale jednak zdarzają się wyjątki.

– Gdybyś poznała bliżej mojego syna, Nicolo, to byś wiedziała, że żaden z niego wyjątek.

– Wypomniałeś mi dziś, tatusiu, wyjazd – rzekł Kamil, odkładając sztućce na talerz. – Mówisz, że był błędem. Ja natomiast, coraz częściej mam wrażenie, że błędem nie była ucieczka, błędem był powrót. – Wstał od stołu. – Muszę wyjść pooddychać świeżym powietrzem, bo gdy ja i szanowny tatuś przebywamy w jednym pomieszczeniu za długo, to jeden drugiemu za dużo tlenu odbiera, i nie można swobodnie oddychać. – Mężczyzna w polówce i dżinsach opuścił restaurację.

– Musiałeś? – naskoczyła na pana Dariusza pani Natalia, bo jak się dowiedziałam wcześniej, tak właśnie mieli na imię rodzice Filipa.

– Widocznie musiałem.

– Mógłbyś dać mu wreszcie spokój.

– Przecież tylko powiedziałem prawdę. Skoro on sam nie umie sobie uświadomić błędów, które…

– Skończ już lepiej. Może lepiej Paulinka i Adam opowiedzą jak tam u nich, bo jak ciebie czasami słucham to... ech, szkoda gadać. – Z tego zdania pani Natalki mogłam wnioskować, że mąż ją niezmiernie irytuje, ale też to, że jak już skończy z Pauliną i Adamem, to ja i Filip będziemy kolejni do odstrzału.

Paulina, ładna brunetka w zielonych barwach na powiekach i szmaragdowej sukience, sięgającej nieco za kolana, opowiadała jak to u nich wszystko dobrze, a Adam w tym czasie karmił córkę tortem. Napomnieli też, że bardzo chcą mieć drugie dziecko. Dla mnie było niepoważne, jak kobieta z siniakiem na twarzy może chcieć drugie dziecko z mężem, którego dłoń zapewne idealnie pasowała do tego siniaka. W ogóle miałam wrażenie, że tych dwoje pasuje do siebie jak pięść do nosa, czyli nie lepiej niż ja z Filipem.

Jedząc sałatkę, szykowałam się na pytanie skierowane do nas. Na szczęście pierwsze padło do Wiktora, tego kolegi Filipa. Widać było, że pan Darek jakoś wyjątkowo go lubi. Z pewnością bardziej niż swojego syna – Kamila. Wiktor więc opowiadał o planie na nowy „biznes in biznes”. Dotyczyć miał kredytów dobrze zabezpieczonych, ale też i takich całkowicie bez zabezpieczeń.

– Ale bez zabezpieczeń, to niebezpiecznie tak pieniądze pożyczać – wtrąciła pani Natalka.

– Tak, masz rację ciociu, ale czy znasz kogoś kto nie oddałby długu u twojego męża? Chyba jeszcze nie znalazł się aż taki odważny. – Wiktor się zaśmiał, pan Darek także się uśmiechnął.

– Tak, wy i te wasze biznesy – rzuciła z wyraźną dezaprobatą matka Filipa.

– Pieniądze są ważne.

– Nie są najważniejsze, poza tym naszym dzieciom już nic więcej nie trzeba, mają…

– Mają rodziny, kochanie, będą mieć dzieci, a ja chciałbym jeszcze pomóc, wnukom coś zapewnić.

Niby szczytny cel, musiałam przyznać, że dziadek idealny, ale, kurwa, coś mi w tej rodzinie wyjątkowo nie pasowało i sprawiało, że dostawałam gęsiej skórki, gdy patrzyłam po ich twarzach, na męskie, szerokie ramiona, muskularne ciała i piękne, perfekcyjnie umalowane kobiety. Jakaś sekta czy jak?

– Kochanie, nie denerwuj się – rzekł ojciec Filipa, chwytając żonę za dłoń. Podniósł ją do swoich ust i delikatnie musnął. Uśmiechnął się przepraszająco i spojrzał się na nas.

Strach mnie obleciał.

– A wy, Filip, co tak milczycie?

Wiedziałam, że w końcu kolejka dojdzie do nas, no i doszła!

Ja i Czarnecki popatrzyliśmy znacząco na siebie, zastanawialiśmy się, które pierwsze ma mówić i nie za bardzo też wiedzieliśmy co mówić. Niespodziewanie z opresji wybawił nas jakiś mężczyzna z dzieckiem na rękach. Miał sportową marynarkę wyglądającą na wygodną i krótkie spodenki pod kolor kapelusza. Wyglądał jak… właściwe ciężko było go określić, ale dzieciak, którego trzymał na rękach, ubrany był podobnie.

– Cześć wszystkim – przywitał się.

– Marek? – zapytał ojciec.

– To mój najstarszy brat – szepnął Filip na moje ucho.

– Tak, a to jest Maciuś – przedstawił na oko około dwuletniego chłopca.

– Nie pokazywałeś się ponad rok w domu i wracasz z dzieckiem? – W głosie głowy rodziny słychać było pretensje.

– Czytał tata kiedyś przypowieść „O synu marnotrawnym”? Pewnie nie, więc nie mam co liczyć na ucztę na moją cześć. W takim razie, z Maćkiem poczęstujemy się tą ucztą – zadecydował, siadając obok mnie na wolnym miejscu. – Nie znam cię – przemówił do mnie, przychylając się na bok. Niemal szeptał mi do ucha, ale w taki sposób, by wszyscy wszystko słyszeli. – Wchodzisz do tej rodziny? Jeśli tak to uciekaj, a jeśli już w niej jesteś, to przyjmij moje kondolencje.

– Marek to taki rodzinny błazen – wyjaśnił mi Filip.

– Błazen, nie błazen, w sumie bez różnicy, ale skąd to dziecko? – zapytał Darek, a jego żona wyciągnęła ręce po maluszka.

Filip wstał od stołu, wziął małego od Marka i jej przekazał, a potem usiadł ponownie.

– Słodki, jest twój? To nasz wnuk?

– I tak i nie. Chwilowo jest mój albo raczej, w moim posiadaniu.

– Jak to, tak i nie? – Widać było, że ojciec Filipa się irytuje i szczerze mówiąc wcale mu się nie dziwiłam.

– No dobra, powiem wam wszystko jak na spowiedzi. Porwałem małego dla okupu, ale nie chcieli mi zapłacić, to postanowiłem, że sobie go zostawię, bo dzieciak, to się jednak zawsze przyda. Dzieci zawsze dają nadzieję na przyszłość.

Ja i żona Adama wpatrywaliśmy się w Marka zszokowane, a Filip się śmiał, Adam z kolei zabawne drapał brew.

– Jeśli uważasz, że dzieci to nadzieja na przyszłość, to spójrz w lustro – rzucił Wiktor.

– A co ja smarkacz?

– Faktycznie tak, choć w ciele trzydziestolatka.

Oj, albo mi się zdawało, albo tych dwoje naprawdę za sobą nie przepadało. Pani Natalia chciała postawić Maciusia na ziemi, bo ten się wyrywał, ale okazało się, że mały nie chce nawet stanąć.

– On nie chodzi? – zdziwił się pan Darek i przypatrywał blondynkowi.

– Zacznie chodzić, gdy będzie miał dokąd pójść.

– Wygląda na dwa lata – rzekł Filip. – Statystyczne rzecz biorąc, to powinien już chodzić i mówić, a on ani jedno, ani drugie.

– Statystycznie rzecz biorąc, to ty bracie, na te swoje dwadzieścia sześć lat, powinieneś mieć już żonę oraz jedno i dwie dziesiąte dziecka. Olejmy więc obaj statystyki. Oddajcie mi syna.

– Syna? – zdziwił się Darek. – On w ogóle do ciebie niepodobny.

– To tatę akurat powinno cieszyć, może okaże się lepszy od pierwowzoru – rzucił ironicznie Marek i wstał, by wziąć dzieciaka do siebie na ręce.

– Czyli go nie porwałeś? – dopytywała Paulina.

– Nie, dostałem w spadku.

– W spadku? – zapytał Adam. – Kto takiemu tobie daje dziecko z spadku?

– Kobieta bez innego wyjścia.

– Chyba prościej by było, gdybyś nie mówił zagadkami – doradził Wiktor.

– Nie ważne skąd to dziecko pochodzi, ważniejsze co się z nim teraz stanie. – Wzruszył ramionami i zagryzł to wszystko sernikiem na zimno.

– Oczywiście, jak zwykle masz już jakiś genialny pomysł – ironizował Adam.

– Tak, was.

Paulina na dźwięk tych słów aż się zakrztusiła.

– Przepraszam bardzo, jak to nas? – zapytała.

– On bredzi, pewnie znów się naćpał. Kochanie, nie zwracaj na niego uwagi – Adam starał się uspokoić żonę.

– Ale spójrzcie na plusy zaistniałej sytuacji. Maciuś będzie miał pełną rodzinę, wy syna, a zawsze chcieliście parkę, na dodatek Paulina oszczędzi na bólach porodowych i kopniakach od wewnątrz. Nie przytyjesz – chwycił się brzytwy Marek.

– Ty żartujesz? – zapytał Adam niezwykle poważnie.

– Nie, ja bym uznał, że on mówi całkiem serio – Wiktor ponownie dołożył swoje trzy grosze.

– Widzisz jaki wuja przemądrzały – zaszczebiotał do maluszka. – W takim razie mamy zwycięzcę konkursu. Tylko nikomu go nie oddawaj. Ja najpóźniej za kilka miesięcy wrócę. – Maciek wylądował na kolanach zaskoczonego Wiktora, a Marek wstał, rzucił – A rive derci – i już go nie było.

Pan Darek za nim pognał, Wiktor podał mi Maćka i także wybiegł na zewnątrz. Za mną dzieci to nieszczególnie przepadały, więc podałam małego Filipowi. Ten tylko się skrzywił i oddał go matce.

Zawsze myślałam, że takie rodzinne przyjęcia okolicznościowe powiewają nudą, ale dzięki rodzinie Czarneckich, raz na zawsze, zmieniłam zdanie.

Kiedy spacerowałam z Filipem po pobliskim lasku, on zaczął mi tłumaczyć co nieco. Dowiedziałam się, że Marek był prawnikiem, dopóki nie wmieszał się w narkotyki. To było zaraz po spotkaniu z jakimś bossem w kancelarii. Potem już było rzekomo tylko gorzej. Stracił prawo do wykonywania zawodu, poszedł do więzienia, potem był wolontariuszem w ośrodku dla narkomanów, a potem przepadł, aż do dziś. Dziś zostawił, chyba, swojego syna w rękach rodziny, której nigdy nie czuł się częścią i ponownie zniknął. Z kolei Kamil grał w piłkę, dostał się do drużyny i pojechał do Stanów, rzucając edukacje dla sportu i kariery. Kiedy wrócił, to zahaczył o Warszawę, poznał Oliwię i…

– I twoja matka ani ojciec nie zaakceptowali jego wyboru? – zapytałam, choć byłam pewna, że tak właśnie było.

– On sam nie umie zaakceptować swojego wyboru, a matka była dla Oliwi miła, tylko ta panna… Nica, jakbyś ją poznała, to byś rozumiała. To taka typowa damulka skrzyżowana z pseudo modelką. Zero tematu… w ogóle mało mówi, a by powiedziała coś mądrze, to…

– A Paulina i Adam? – dopytywałam.

– Nie wiem, ostatnio coś zgrzyta. Wcześniej byli zakochani po uszy, szaleli za sobą. Paula była bardzo młoda gdy się związali.

– Umiem liczyć. Urodziła jako…

– Nie wpadła. Oni byli małżeństwem, gdy Julka się poczęła. Po prostu młodo się pobrali.

– Twój ojciec chyba ją lubi.

– Tak, bo zawsze ich coś łączyło.

– Co? Jak to coś ich…

– Nie w tym sensie. – Jego słowa nieco mnie uspokoiły, ale nadal byłam czujna. – Łączy ich przeszłość. Zarówno Paulina jak i mój ojciec pochodzą z patologii, domów dziecka i innych tego rodzaju placówek. Dlatego ojciec od początku zapałał do niej sympatią. Ciepła, serdeczna, z ambicjami.

– Idealna żona.

– Tak, ale dla Adama, a nie dla mnie. Ja zawsze wolałem te pyskate.

– A teraz masz uraz do kobiet.

Filip się roześmiał. Spojrzał w niebo.

– Będzie padać, zawracamy. Pojutrze impreza z okazji dziesięciu lat pensjonatu.

– To ma być zaproszenie?

Czarnecki obrócił się i truchtając tyłem, zaszedł mi drogę.

– Matka cię polubiła, nie wybaczy mi nigdy, jeśli ciebie nie zaproszę.

– Kiepsko się starasz.

– W takim razie cię porwę i zmuszę byś ze mną szła. – Uśmiechnął się w taki sposób, że aż kolana się pode mną ugięły.

– A co z Maciusiem teraz?

– Jak to co? Nic. Matka nie pozwoli go nigdzie oddać, bo uważa, że to syn Marka, a ojciec się jak zwykle upije i będzie jej wypominał, że mogła urodzić sześć córek i jednego syna, to byłoby znacznie mniej problemów.

– Siostra nie sprawia żadnych?

– Żadnych, chodzący ideał.

– Masz jeszcze dwóch młodszych braci, prawda?

– Ehe, Pawła i Leona. Paweł jest w Niemczech, pojechał z kolegami, a Emila i Leon są na koloniach. Wrócą dzień przed rozpoczęciem szkoły. – Zatrzymał się. – Jesteśmy na miejscu, pod domkiem twoich przyjaciół. Pewnie już wszyscy na ciebie czekają.

– Ty nie wejdziesz?

– Nie wydaje mi się, by to był dobry pomysł.

Nagle drzwi otworzyły się, a w nich stanął Wiktor obejmujący w pół Julię. Zarówno moje zszokowanie, jak i Filipa zaskoczenie były do siebie zbliżone. O mało nie dostaliśmy zawału. Kto to widział, by tak ludzi straszyć?

– To jest bardzo dobry pomysł – rzekł Wiktor, puszczając do nas oczko.

– Pewnie, wchodź, nie daj się prosić. – Julia zrobiła łyk piwa prosto z puszki.

Cisza została przerwana głośną muzyką, którą wyłączyli zapewne tylko po to, by móc nas choć troszkę podsłuchać.

Po wejściu, od razu uderzył nas dym papierosowy w oczy, a w uszach skrzeczała o wiele za głośna muzyka, która, gdy staliśmy na dworze, jednak wydawała się cichsza. Julia i Wiktor wywijali na środku dywanu, poruszając się w rytm muzyki, Ewa i Dominik poszli w ich ślady, dwójka kolejnych grała w karty. To do tej dwójki postanowiliśmy się z Filipem przyłączyć.

Kiedy Wiktor podszedł do stołu, Filip rzucił w jego stronę:

– Kto by pomyślał, że ty będziesz się bawił z takimi dzieciakami?

– Człowiek ma tyle lat na ile się czuje – odpowiedział Wik i chwycił za piwo butelkowe. – Nienawidzę smaku aluminium – wyjaśnił. – Gdzie jest moja tancereczka? Chodź Jula, Jula, Jul… twój nowy właściciel cię porwie. – Chwycił moją koleżankę za rękę i wyprowadził na zewnątrz.

Za moment usłyszeliśmy zgrzyt silnika, a gdy wybiegliśmy na zewnątrz, w powietrzu unosił się już tylko kurz, a w oddali widać było coraz mniejszy, znikający za drzewami quad.

– On powiedział „porwie”? – zapytałam się Filipa, bo nie byłam pewna czy mój słuch mnie nie zawiódł.

Filip oczywiście nawet nie wybiegł na zewnątrz, nadal sobie siedział i zajadał orzeszki.

– No tak. A co ty, nie wiedziałaś, że cygani porywają?

– I mówisz o tym tak spokojnie!? – wrzasnęłam na niego.

– A co mam ich gonić pieszo?

– Samochodem.

– Nie, bo piłem, poza tym on by mi tego w życiu nie wybaczył, a ona wyszła z nim z własnej woli.

– Bo była pijana!

– A co? Ja kazałem się jej zalać? – zapytał zirytowany, stając na równe nogi. – Kiedyś wrócą. – Wzruszył ramionami, jakby go los mojej przyjaciółki całkowicie nie interesował. Usiadł ponownie na kanapie i chwycił za puszkę piwa. – Mnie aluminium nie przeszkadza – skomentował po zrobieniu kilku łyków.