Rozdział 7 - Aportujący Filip i cywilizowane cygaństwo

Impreza coraz bardziej się rozkręcała. Bawiłam się w „trafianie do kosza”. Koszem były usta Filipa, a piłkami te takie kulki-chrupki ze Snaki. Siedzieliśmy naprzeciw siebie, muzyka grała, wokół nas śmiali, tańczyli i wygłupiali się inni ludzie. Czyli klimat typowej gimbazy, do którego Czarnecki przecież powinien nie pasować, ale wpasował się idealnie. Ciągle martwiła mnie nieobecność Julii i Wiktora, którzy jeszcze nie powrócili, ale postanowiłam na razie się tym nie przejmować. W tle słychać było „szklaną pogodę”, a ja krzyknęłam:

– Filip! Aport!

Nie sądziłam, że aż tak się wpieni o dwa niewinne słówka, no właściwie to o jedno, bo przecież na „Filip” chyba alergiczne nie reagował, prawda? Byłam w szoku, gdy wstał, chwycił mnie pod ramionami i przeniósł nad stołem. Podkuliłam nogi, by czasem nie rozlać wódki i soków. Wylądowaliśmy razem na kanapie, dosłownie mnie do niej przygwoździł. Właściwie to ledwie mogłam się ruszyć. Darłam się „pomocy!”, ale banda tych głąbów, którzy rzekomo byli moimi przyjaciółmi tylko się chichrała, a ten cały Czarnecki ciągle tylko „przeproś” i „przeproś”.

– Nie! – buntowałam się, bo oczywiście nie miałam sobie niczego do zarzucenia.

– Przeprosisz?

– Nieee!

– Ostatni raz się pytam, czy przeprosisz?

No wreszcie ostatni, przynajmniej da mi spokój.

– Nie, nie przeproszę i wypchaj się! – Kiedy to krzyczałam, nie spodziewałam się nawet tego co wydarzy się dalej.

Filip jednym szarpnięciem sprawił, że wylądowałam brzuchem na jego kolanach.

– No co ty robisz!? No wariacie! No puszczaj! – Wierciłam się w każdą możliwą stronę i wierzgałam nogami tak ochoczo, jak tylko dawałam radę. – Ała! – krzyknęłam kiedy jego duża dłoń wylądowała na moim tyłku.

– To przeprosisz czy nie? – pytał, a całe towarzystwo jak jeden mąż krzyczało „mocniej, mocniej”.

No dosłownie, nie ma to jak wsparcie prawdziwych przyjaciół, takich od serca.

Poczułam kolejne klepnięcie, tym razem na drugim pośladku, które Filip wytłumaczył:

– Tak, dla symetrii.

– Pierdolę taką symetrie – warknęłam, kiedy już mnie zostawił w spokoju i sprawił jednym szarpnięciem, że siedziałam obok. Zdziwiłam się, bo przecież na pierwszy rzut oka nie wyglądał wcale na takiego silnego. – Popierdoliło cię! – warknęłam i uderzyłam go w ramie, właściwe to czystym przypadkiem, bo chciałam trafić w twarz, ale byłam w takich emocjach, że nie udało mi się wcelować.

– Bo wrócisz na kolana.

– Tak, tak! – pokrzykiwał jeden z moich kolegów.

– Filip, no przestań! – krzyczałam zanim jeszcze cokolwiek zrobił, wystarczyło, że chwycił mnie za ramie. – Nie lubię takich żartów! – wrzasnęłam.

Uratowało mnie pukanie do drzwi, bo Czarnecki zgłosił się na ochotnika, by zobaczyć kto to taki śmie nas niepokoić.

– Neandertalczyk – rzuciłam kąśliwie do jego pleców.

– My się jeszcze policzymy. – Śmiał mi grozić palcem, pajac jeden.

Za drzwiami stała Paulina, żona Adama. Mówiła coś o tym, że niepokoimy sąsiadów głośną muzyką i prosiła by ściszyć.

– Nie bądź taka sztywna. – Filip wciągnął ją do środka, zamknął drzwi i nagabywał dalej. – Jeden kieliszek, jeden taniec i cię wypuszczę.

– Filip, ja muszę wracać – wykręcała się, a ja byłam zadowolona, że znalazł sobie nową ofiarę.

– Nic nie musisz, dopóki nie spełnisz moich skromnych żądań. No raz. Chlup! – wcisnął pełen kieliszek w jej dłoń.

– Ale jeden.

– I taniec. – Uśmiechnął się łobuzersko.

– Filip, ale ja muszę…

– Wypić i zatańczyć! – uwziął się, jednocześnie poruszając ramionami w takt muzyki, co dosyć zabawnie wyglądało, gdy miał lekko ugięte kolana.

Paulina popatrzyła na niego, potem na mnie i na całe towarzystwo. Chlapnęła sporą zawartość kieliszka na raz, bez przepitki, odłożyła puste szkło na stół i pociągnęła Filipa za dłoń na środek pokoju.

– Teraz poznaję moją bratową! – Uśmiechnął się od ucha do ucha.

Mnie w tym czasie do tańca porwała Ewka i Dominik.

Chwilę potem niemal wszyscy siedzieliśmy na kanapie i piliśmy któryś z kolei beznadziejny toast. Większość z nich była niegodna zapamiętania. Nagle w drzwiach stanął Adam Czarnecki. Już z oddali było widać, że jest w bojowym nastroju, jakby tylko czyhał na powód do awanturki.

– Właśnie miałam… – zaczęła tłumaczyć się Paulina, ale wstać nie zdążyła, bo Filip chwycił ją za nadgarstek i szybko pociągnął ku dołowi, by ponownie opadła na kanapę.

Adam tylko pokazał znak „pauzy” dłońmi, nalazł do pustej szklaki czystej, napił się i uśmiechnął. Musiałam przyznać, że gdy się uśmiechał to nie wyglądał nawet tak groźnie. Co prawda nadal był duży, muskularny, ale taki przyjemniejszy, jakby uroczy misio. Pociągnął żonę, o dziwo, nie do wyjścia, a na ten prowizoryczny, dywanowy parkiet. W życiu nie spodziewałam się, że taki typ jak on będzie tak świetnie tańczył. Miał doskonałe poczucie rytmu, a jak podszedł do mnie i stwierdził, że musi zatańczyć z przyjaciółką młodszego braciszka, to już zupełnie zostałam zszokowana. Nie mogę powiedzieć bym miała jakąś szczególną ochotę z nim tańczyć, ale głupio mi było mu odmówić, więc się zgodziłam. Chyba powinnam poćwiczyć w wolnych chwilach asertywność, bo jakoś mi jej ubyło ostatnimi czasy, zwłaszcza jeśli chodziło o Czarneckich.

– Tylko mów jej o mnie w samych superlatywach! – nawoływał Filip, który jak zwykle był jakby w swoim świecie, gdzie Filip Czarnecki był ideałem, przynajmniej pozował na takiego, co właśnie tak, a nie inaczej, o sobie myśli.

– Jak długo się znacie? – pierwsze pytane Adama.

Nie wiedziałam czy mam podać datę pierwszego spotkania, czy pierwszego podania sobie dłoni. Uznałam, że to drugie.

– W tym roku, na promie się poznaliśmy.

– Lubicie się? – to pytanie było proste.

– Nie.

– Matka cię zachwala, a ojciec już planuje ślub.

– Ostrzegasz mnie bym zdążyła się ulotnić?

– Jak wolisz. Kobiety w mojej rodzinie mają raczej wygodne życie. Nie martwi je szara, przyziemna rzeczywistość.

– A co je martwi?

– Mężowie i niemal wszystko co poza szarą, przyziemną rzeczywistością.

– W tym trudnym wyborze, wybieram wariant szarej i przyziemnej rzeczywistości. – Uśmiechnęłam się do niego i zrobiłam obrót według którego mnie poprowadził.

– Jeśli się na ciebie uweźmie, to nie będziesz miała nic do gadania. Nie będziesz miała wyjścia. – Nie no, ten to naprawdę wiedział jak pocieszyć i podnieść na duchu kobietę.

W końcu piosenka dobiegła końca, a ja byłam szczęśliwa, że mogłam uwolnić się od tego olbrzyma.

– Przecież ty nie lubisz hałasu – napomknął Filip do Adama i postukał się palcami wskazującymi w uszy, co wyglądało dosyć zabawnie.

– Bo nie znoszę, ale czasami trzeba robić to czego się nie znosi, choćby dla kobiety. Paulina uwielbiała tańczyć, więc i ja musiałem się nauczyć. – Usiadł między nami i tym sposobem, wreszcie, zrobił coś dla mnie, utworzy dystans między mną a młodym Czarneckim.

– Ja tam bym się dla kobiety nie poświęcał. To ona miałaby robić tak jak ja chcę, a nie odwrotnie.

– Ale z ciebie frajer wylazł – rzuciłam w kierunku Fifiego.

Adam się roześmiał i chwycił za puszkę piwa. Otworzył ją sobie i zaczął wlewać w siebie jej zawartość. On z pewnością za dużo pił, ale co mnie to obchodziło, przecież to nie mój mąż.

– Nie frajer, tylko facet. Kobieta to ma, wiesz… się słuchać. – Jeszcze się na mnie spojrzał jakoś tak groźnie, a potem w zabawny sposób poruszył brwiami.

– A jak nie, to co? – nie potrafiłam się oprzeć zadaniu tego pytania.

– A jak nie to przez kolano i po dupie.

– Żartujesz?

– A jak sądzisz? Czy wyglądam jakbym żartował?

– Nie, ja muszę się napić – skomentowałam.

Adam jak na zawołanie podał mi piwo, więc jednak czasami się na coś przydawał.

– A ty co się tak na mnie patrzysz? – Filip zaczepił brata.

– No, bo te twoje poglądy, to jakieś… trochę przedpotopowe są.

– Męskość nigdy nie jest przedpotopowa, chociaż dziś wychodzi z mody. Ale cóż poradzisz? Ja nie muszę być modny, nawet nie chcę. Lubię moją wyjątkowość – znów zaczął się przechwalać w ten zuchwały sposób.

Zarówno mnie, jak i Adama, ścięło. Stuknęliśmy nasze puszki o siebie i wychyliliśmy niemal do dna. Na wypowiedź Filipa, zarówno mi, jak i temu olbrzymowi, brakowało słów. Paulina przecisnęła się między moimi kolanami a stołem i usiadła mężowi na kolanach.

– Powinniśmy iść – zaczęła.

– A dlaczego? – zapytał szybko.

– Bo Julka.

– No, co Julka? – dopytywał.

– Nasza córka – przypomniała takim tonem, jakby sądziła, iż jej mąż w ogóle zapomniał, że mają potomstwo.

– Jest z mamą, zafascynowała się Maciusiem. Składa zamówienie do świętego Mikołaja o takiego właśnie brata, więc będzie bardzo zawiedziona jak pod choinkę go nie dostanie. – Adam poklepywał żonę po udzie przy każdym słowie, przez co mówił strasznie powoli, oddzielając wyrazy od siebie tymi delikatnymi klepnięciami.

– Ale powinniśmy się wyspać?

– Jeśli chcesz, możemy wyjść, jeśli chcesz, możemy zostać. – Wtedy pomyślałam o nim, że jednak nie może być takim najgorszym mężem. Wydawał się być taki... posłuszny.

– Ja mam jutro trening. Jeszcze godzinkę posiedzimy i spadamy – podjęła męską decyzje Paula.

– Trening? – zainteresował się Filip. – Więc ty wróciłaś do… to… – Pokazał palcem na swoje oko, a potem na jej.

– Tak, to i treningi.

– Co trenujesz? – zapytałam.

– Boks – odpowiedział mi Filip. – A ja, kurwa, myślałem…

– Co ty myślałeś? – przerwała pytaniem.

– No, teraz powiedz co ty, bracie, myślałeś – zachęcał Adaś. – On od jakiś trzech dni za mną łazi i wmawia mi, że cię leje.

– Że ty mnie? – Paula była w szoku. – O ja pierdole. – Przyłożyła dłoń do czoła i zaczęła się śmiać.

– No właśnie, że ja ciebie. Ty to rozumiesz?

– Nie – odpowiedziała mężowi, a potem spojrzała na szwagra. – Filipku drogi, przecież ja bym się nie dała bić żadnemu facetowi. Myślałam, że na tyle, to ty już mnie znasz.

– Wiesz, patrząc na wymiary twoje i twojego męża oraz na tego siniaka pod okiem, to…

– Ale to chyba jakiś polski zwyczaj jest, że jak kobieta ma siniaka, to na pewno chłopak jej go nabił. A nawet na dobrą sprawę, nie wiedzą czy ta kobieta w ogóle ma chłopaka – wtrącił się Adam.

– No trochę tak jest, ale przyznaj, że jakbyś chciał, to żona, by nie miała z tobą szans – powiedziałam i spojrzałam na niego z mocno uniesionymi brwiami, bo w sumie to ja też sądziłam, że to on jest odpowiedzialny za to zasinienie.

– Czy ja wiem, my się nigdy nie mierzyliśmy, ale… – zmierzył żonę wzrokiem od stóp po oczy. – Z pewnością jest ode mnie szybsza. Ja jestem tylko silniejszy, ale ona miałaby szanse, nikłe, ale zawsze jakieś. Może by nadrobiła techniką, taktyką, zwinnością i szybkością właśnie.

– Ty mówisz poważnie? – nie dowierzałam.

– Jako ktoś kto ma licencjat trenera i prowadził jeszcze do niedawna treningi, to tak, mówię poważnie, Nicolo. Sam widziałem na własne oczy, jak dziewięciolatek położył niejednego nastolatka, a nawet dorosłego. W boksie, zapasach, ogólnie walkach, siła jest ważna, ale nie najważniejsza.

– Fajnie, to ja miałabym szanse na przykład z takim Filipem? – zapytałam i dumnie wypięłam pierś przed siebie.

Adam zmierzył mnie wzrokiem, następnie Filipa.

– No wiesz… raczej nie.

– Dlaczego? – oburzyłam się.

– Bo Filip nie umie się bić fair play. Zaraz by cię gdzieś za włosy chwycił i by było po rozgrywce.

– I sprowadził na kolana, i do laski – wtrąciła Paula i chyba sama zawstydziła się własnych słów, bo zamknęła oczy tak mocno, że aż powieki i kąciki mocno naznaczyły się zmarszczkami.

– Ej, ej, ej. – Adam sięgnął do szyi żony, a następnie przeniósł dłoń na jej usta, by je zakryć. – Za dużo czasami mówisz – stwierdził, ale radośnie, na tyle wesoło, że żona nie miała oporów, by zwrócić twarz w jego stronę i złączyć swoje usta z jego ustami.

Zrobiłam nadąsaną minę, a Filip się zacieszał, jakby go właśnie skomplementowano.

– Oszust. Oszust i pętak! – wrzasnęłam.

– Oszusta bym zniósł. – Filip wstał, obszedł ławę i stanął przy mnie. – Ale pętaka? Nie, tego nie przetrawię,

– Zostaw mnie ty, ty, ty zostaw! – Zanim w ogóle zdążył mnie chwycić, ja już prześlizgnęłam się za plecy Adama.

Wszyscy mieli ze mnie ubaw, a ja nie wiedziałam dlaczego się tak ciągle ze mnie śmieją.

Tym razem obiło się bez szarpaniny i bieganiny. Czarnecki usiadł na moim miejscu, więc ja zajęłam to należące wcześniej do niego.

– Ej, Adam, a ty wiesz dlaczego Cygani porywają? – zapytałam, bo znów zmartwił mnie brak jakichkolwiek wiadomości od Julii, a już piąty raz patrzyłam w telefon i wysłałam jej chyba czwartego SMS-a.

Cała trójka się roześmiała, a ja nie wiedziałam o co im chodzi. Ewka, która wcisnęła się obok mnie, także nie rozumiała tego nagłego wybuchu radości u Czarneckich.

– To ty nie wiesz? – dziwiła się Paulina.

– No nie wiem, nie znałam w życiu żadnego Cygana, ten wasz Wiktor jest pierwszym. – Wzruszyłam niewinnie ramionami.

– Ty jej nie powiedziałeś? – zapytała Filipa.

– Nie chciałem, panikowałaby.

– Dlaczego miałabym panikować?

– Adam powiedz jej – zachęcała męża Paula.

– Cygani, droga Nicolo, porywają kobiety po to… po to samo co Polacy, tak właściwie.

– No nie mów, że ją sprzeda? – dopytywała Ewka.

– Ja swoją kobietę porwałem i jakoś jeszcze jej nikomu nie sprzedałem. – Adam ponownie wydawał się być rozbawiony. – Choć, może kiedyś, jak mnie mocno, kochanie, poddenerwujesz, to wystawię cię na Allegro.

– Pff – prychnęła Paula.

– Pewnie byś musiał jeszcze dopłacać albo odszkodowanie potem płacić, zaraz po tym jakby ten nowy właściciel złożył reklamacje.

– Zamknij się – warknęła na Filipa i rzuciła w niego jednym z jaśków. Trafiła celnie, w sam środek twarzy.

– No powiedzcie nam o tych cyganach i porwaniach! – nawoływała się Ewka.

– Właśnie, Adam mów! – zażądałam.

– A co jak żołnierz, że tak na rozkaz.

– Adam, proszę – nalegałam.

– Już lepiej, lepiej, znacznie lepiej.

– Doprowadź ją do tego by błagała. – Filip się oczywiście delektował moja usłużną postawą, chociaż ta nie była skierowana w jego osobę.

– Daj spokój, powiem jej. Nicolo, Cygan, gdy bardzo mu się jakaś kobietka spodoba, to ją porywa, by wziąć ślub i stworzyć rodzinę.

– Żartujesz? – Nawet sobie wolę nie wyobrażać, jakie miałam wtedy oczy wielkości spodków pod filiżanki.

– A wyglądam jakbym żartował?

– Wkręcacie nas – wywnioskowała Ewka.

– Pewnie, że nas wkręcają, przecież…

– Możecie nie wierzyć, ale odpowiedziałem poważnie. Mogę nawet z ręką na sercu przysiąc, że Cygani mają właśnie taki zwyczaj.

– Sprawdzę w internecie – zapowiedziałam, a Paulina podała mi swój telefon, gdyż widziała, że z mojego nie mogłam się połączyć z siecią.

Wielkim było dla mnie zaskoczenie, gdy się okazało, że Adam mówił całkowitą prawdę. Pozostało mi tylko mieć nadzieję, że ten ich Rom był nieco bardziej cywilizowany niż jego przodkowie i rodacy.